హైదరాబాదేం ఖర్మ- మొత్తం తెలంగాణాను కేంద్ర పాలిత ప్రాంతంగా చేయాలని అరవొచ్చుకదా!

....

...........

Present Telangana:

చర్విత చర్వణం

1948 నుంచి 1956 వరకూ తెలంగాణా ప్రాంతం ''హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రం'' గా విడిగా వుండేది. హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రానికి హైదరాబాద్‌ నగరమే రాజధానిగా వుండేది. అప్పటి హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రంలో ప్రస్తుత కర్ణాటక, మహారాష్ట్రల్లోని కొన్ని జిల్లాలు కలిసి వుండేవి. అంతకు ముందు నాలుగు వందల సంవత్సరాల నుంచీ నైజాం రాష్ట్రం ఇంచుమించు ఇట్లాగే వుండేది. కోస్తాంధ్ర ప్రాంతం, రాయలసీమ ప్రాంతం కూడా కొంత కాలం నైజాం సంస్థానంలో వున్నప్పటికీ వాటిని నిజాం రాజు ఉదారంగా బ్రిటీష్‌ వారికి భరణంగా ఇచ్చేశాడు. వాటిని సీడెడ్‌, సర్కారు జిల్లాలుగా వ్యవహరించేవారు. ఇప్పటికీ చాలామంది సినీ డిస్ట్రిబ్యూటర్లు ఆనాటి నైజాం, సీడెడ్‌, సర్కారు అనే పదాలనే వాడుతుండటం మనం గమనించవచ్చు.

1953 వరకు ఆంధ్ర, రాయలసీమ ప్రాంతాలు మద్రాస్‌ ప్రావిన్స్‌ క్రింద వుండేవి. తెలుగువాళ్ల పట్ల తమిళులు వివక్ష చూపుతున్నారని, మద్రాసీలన్న ముద్ర తప్ప తెలుగు వాళ్లకు సొంత అస్తిత్వం లేకుండా పోయిందని, ఉద్యోగాలు తదితర విషయాల్లో తీవ్ర వివక్ష ఎదురవుతోందని ఆక్రోశిస్తూ , ఆవేదన చెందుతూ, ఆవేశపడుతూ ఆంధ్ర, రాయలసీమ ప్రజలు మద్రాసు నుంచి విడిపోవాలని, ఆంధ్ర రాష్ట్రం ఏర్పాటు చేయాలని ఉద్యమించారు. ''మా తెలుగు తల్లికీ మల్లె పూదండ'' పాట ఆ ఆత్మగౌరవ పోరాటంలోంచి పుట్టిందే. చివరికి అమరజీవి పొట్టి శ్రీరాములు బలిదానంతో 1953లో ''కర్నూలు'' రాజధానిగా ఆంధ్ర రాష్ట్రం అవతరించింది.

అయితే కర్నూలులో రాజధానికి కావలసిన సౌకర్యాలు సరిగా లేకపోవడంతో ఆంధ్ర నేతల కన్ను అప్పటికే అన్నివిధాలా అభివృద్ధి చెందిన ''హైదరాబాద''్‌ నగరం మీద పడింది. దరిమిలా ఆంధ్ర నేతలు '' మీది తెలుగే ... మాది తెలుగే '' అంటూ కలిసుందాం రా అంటూ సమైక్య గీతం మొదలుపెట్టారు.

1956 లో భాషా ప్రయుక్త రాష్ట్రాలు అనే సరికొత్త వాదన లేవదీశారు. ఆ కుట్రలో అమాయకంగా చిక్కుకుని, పెద్ద మనుషుల ఒప్పందం, ముల్కీ నిబంధనలు, ఉప ముఖ్యమంత్రి పదవి వంటి హామీలను నమ్మి ''హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రం'' ఆంధ్ర రాష్ట్రంలో విలీనమై తన అస్తిత్వాన్ని కోల్పోయింది. దాంతో పాటు కన్నడ భాష మాట్లాడే ప్రాంతాలను కర్ణాటకకు, మరాఠీ మాట్లాడే ప్రాంతాలను మహరాష్ట్రకు వదిలేయాల్సి వచ్చింది. దానివల్ల కూడా ఎంతో నష్టపోయింది.

మొదటినుంచీ ఆంధ్రాలో విద్యావకాశాలు విస్తృతంగా అందుబాటులో వుండడం వల్ల, ఇంగ్లీషు మీడియం చదువుల వల్ల ఆంధ్ర ప్రాంత ప్రజలు విద్యాపరంగా, సామాజికంగా, ఆర్థికంగా ముందంజలో వున్నారు. నైజాం నిరంకుశ పాలనలో, ఉర్దూ మీడియం చదువుల వల్ల, ఉర్దూలో పరిపాలన వల్ల, అరకొర విద్యావకాశాల మూలంగా ఇక్కడి ప్రజలు అన్నిరంగాలలో వెనుకబడిపోయివున్నారు.

వియ్యానికైనా కయ్యానికైనా సమ ఉజ్జీలు కావాలంటారు.

ఆంధ్ర తెలంగాణా ప్రాంతాలు ఏవిధంగానూ సమ ఉజ్జీలు కావు.
ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌ అనే బండికి ఒక పక్క ఒంగోలు గిత్తను, మరో పక్క తెలంగాణా బక్కెద్దును కట్టినట్టయింది. అందుకే ఆ బండి నడక అవకతవకగా సాగుతూ వచ్చింది. ఒక ప్రాంత ప్రజలు విపరీతంగా లబ్ది పొందుతుంటే మరో ప్రాంత ప్రజలు అడిగేవాడు లేక అన్నివిధాలా నష్టపోతూ వచ్చారు.

ఆంధ్రప్రదేశ్‌ రాష్ట్రం ఏర్పడ్డ మరుక్షణం నుంచే ప్రభుత్వ ఉద్యోగాల్లో తెలంగాణాకు ఆంధ్ర ప్రాంత వాసుల వలస ఉప్పెనలా మొదలయింది.
అక్కడ ఒక ఎకరం అమ్మితే ఇక్కడ వంద ఎకరాలు లభించే పరిస్థితి వుండటంతో రైతులు కూడా ఒప్పందాలను ఉల్లంఘిస్తూ ఇక్కడ ఊరూరా భూములు సొంతం చేసుకుంటూ చవ్చారు. ఎన్ని ఒప్పందాలు ఎన్ని నియమ నిబంధనలు వున్నా తెలంగాణాలో వాటిని పట్టించుకునే, వలసలను అడ్డుకునే నాధుడే లేకుండా పోయాడు.

ఇట్లా జరుగుతుందనే అప్పటి ప్రధాని జవహర్‌లాల్‌ నెహూృ ఆంధ్ర - హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రాల విలీనాన్ని మొదట్లో అంగీకరించలేదు. చివరికి ఒత్తిళ్లకు తలొగ్గి బలవంతంగా రెండు రాష్ట్రాలనూ విలీనం చేస్తూ ''ఒక గడుసు అబ్బాయికి - ఒక అభం శుభం తెలియని అమాయక అమ్మాయిని కట్టబెడ్తున్నాం. ఈ కాపురం ఎన్నాళ్లు సాగుతుందో తెలియదు. ఒకవేళ ఇద్దరికీ కుదరకపోతే ఎప్పుడైనా సామరస్యంగా విడిపోవచ్చు '' అంటూ పెళ్లినాడే పెటాకుల మంత్రం జపించాడు.

నెహూృ అన్నట్టే అయింది.

పూలదండలు మార్చుకునే వరకు బుద్ధిగా వున్న పెళ్లికొడుకు ఆ మరుక్షణం నుంచే తన స్వార్థ విశ్వరూపం చూపించడం మొదలుపెట్టాడు. ఉపముఖ్యమంత్రి పదవి, పెద్దమనుషుల ఒప్పందం, ముల్కీ నిబంధనలు, తెలంగాణా అభివృద్ధి మండలి అనుమతి లేకుండా ఇతర్లు ఇక్కడి భూములు కొనకూడదన్న నిబంధనలు వగైరా వగైరా అన్నీ గాలికి కొట్టుకు పోయాయి.

ఒక్క హైదరాబాదుకే కాదు తెలంగాణా లోని అన్ని (10) జిల్లాలకు ఆంధ్ర, రాయలసీమ వాసుల వరదలా వెల్లు వెత్తారు. తెలంగాణా నుంచి ఆంధ్రరాయలసీమ జిల్లాలకు మాత్రం ఆవిధమైన వలసలు లేవు. అందుకు ఆస్కారం కూడా లేదు. ఉద్యోగాలు, నిధులు, నదీజలాలు అన్నింటా తెలంగాణాకు అన్యాయమే జరుగుతూ వచ్చింది. దాంతో 1969లో ఒకసారి పెద్ద ఎత్తున ప్రత్యేక తెలంగాణా ఉద్యమం తలెత్తింది. దానిని రాష్ట్రంలోని బ్రహ్మానందరెడ్డి ప్రభుత్వం, కేంద్రంలోని ఇందిరా గాంధీ ప్రభుత్వం పాశవికంగా అణిచేశాయి. దాదాపు 370 మందిని చంపి, అప్పటి ఉద్యమ నాయకుడైన చెన్నారెడ్డినీ ప్రజాప్రతినిధుల్నీ టోకున కొనుగోలు చేసి, వారికి కొన్ని మంత్రి పదవులిచ్చి మరీ ఈ బలవంతపు సమైక్యతా కాపురాన్ని యధాప్రకారం బలవంతంగా కొనసాగేట్టు చేశారు.

2001 లో ప్రత్యేక తెలంగాణా వాదం మళ్లీ ఫీనిక్స్‌ పక్షిలా ప్రాణం పోసుకుంది. తెలంగాణా ఉద్యమం కెసిఆర్‌ ఆమరణ నిరాహార దీక్షతో 1969 కంటే మరింత పెద్ద ఎత్తున ప్రజా ప్రభంజనంలా మారింది. పైకి అన్ని పార్టీలూ మేము తెలంగాణాకు వ్యతిరేకం కాదు, మేం తెలంగాణాకు అనుకూలం అనే పాట పాడుతున్నప్పటికీ లోపాయికారిగా ప్రత్యేక తెలంగాణా డిమాండ్‌కు తూట్లు పొడిచేందుకు రకరకాలుగా ప్రయత్నిస్తున్నాయి.

ఒకే పార్టీకి నాలుగు నాలికలు

ఒకే పార్టీలో కొందరు ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌ సమైక్యంగా వుండాలంటారు.
మరికొందరు విభజిస్తే ఆంధ్ర, తెలంగాణా, రాయలసీమ మూడు రాష్ట్రాలుగా విభజించాలంటారు.
ఇంకొందరు ఉత్తరాంధ్రను వేరే రాష్ట్రం చేయాలంటారు.

మరీ విచిత్రంగా తెలంగాణాకు చెందిన ఒకరిద్దరు ప్రజానాయకమ్మణ్యులు గ్రేటర్‌ హైదరాబాద్‌ను కేంద్ర పాలిత ప్రాంతంగా చేయాలంటూ ఓ కొత్త వాదనను తెరమీదకు తెస్తున్నారు..

రంగారెడ్డి, మహబూబ్‌నగర్‌, మెదక్‌ జిల్లాల్లోని అనేక మున్సిపాలిటీలను, పంచాయితీలను లాక్కుని ఈమధ్యనే గ్రేటర్‌ హైదరాబాద్‌ని ఏర్పాటు చేసింది ప్రభుత్వం. ఆ ప్రాంతాల ప్రజల అభిప్రాయ సేకరణ జరపకుండా ఏకపక్షంగా గ్రేటర్‌ హైదరాబాద్‌ని ఏర్పాటు జరిగింది.

ఇప్పుడేమో ఇక్కడి సెటిలర్స్‌కి తెలంగాణా రాష్ట్రంలో భద్రత వుండదట. కేంద్ర పాలిత ప్రాంతమైతేనే వారికి రక్షణ వుంటుందట.
వారికి ఎవరి నుంచి భద్రత వుండదు.
హైదరాబాద్‌లోని తెలంగాణా వాసుల నుంచేనా?
అదే నిజమైతే హైదరాబాద్‌ కేంద్ర ప్రాంత పాలితమైతే వారి నుంచి ముప్పు ఎలా వుండకుండా పోతుంది.
హైదారాబాద్‌ను కేంద్ర పాలిత ప్రాంతంగా చేయగానే తెలంగాణా వాసుల్ని హైదరాబాద్‌ నుంచి మిగతా తెలంగాణా రాష్ట్రంలోకి తరిమేసి హైదరాబాద్‌లో కేవలం సెటిలర్స్‌నే వుంచుతారా?
హైదరాబాద్‌ మీద ఇక్కడి మూలవాసులకు ఎట్లాంటి హక్కూ లేదా?
వారి భద్రతకు ఎవరు హామీ ఇస్తారు? ఎట్లా... ఏ ప్రాతిపదికన ఇస్తారు?

మిగతా జిల్లాల్లోని సెటిలర్స్‌ మాటేమిటి?

సెటిలర్స్‌ ఒక్క హైదరాబాద్‌లో మాత్రమే లేరు.
తెలంగాణా లోని ప్రతి జిల్లాలో వున్నారు.
ఒక్కరో ఇద్దరో కాదు వేలు, లక్షల సంఖ్యలో వున్నారు.
మరి వారి భద్రత మాటేమిటి?
సెటిలర్స్‌ పాలిటి హీరోలు, మూలవాసుల పాలిటి విలన్లుగా మారుతున్న మూలవాస నేతలు ఈ ప్రశ్నలకు సమాధానాలు చెప్పాలి.

కేంద్ర పాలిత ప్రాంతమైతేనే ప్రభుత్వం సెటిలర్స్‌కి రక్షణ కల్పించగలుగుతుంది, ప్రత్యేక రాష్ట్ర మైతే ప్రభుత్వం సెటిలర్స్‌కి రక్షణ కల్పించలేదు అని ఎట్లా చెప్పగలుగుతున్నారు.?
ఒకవేళ అదే వాస్తవమైతే మొత్తం తెలంగాణాలోని సెటిలర్స్‌ రక్షణ కోసం మొత్తం తెలంగాణాని కేంద్ర పాలిత ప్రాంతంగా ప్రకటించాలని డిమాండ్‌ చేయకుండా కేవలం హైదరాబాద్‌నే ఎందుకు టార్గెట్‌ చేస్తున్నారు.

మద్రాస్‌లో గానీ, బెంగుళూరులో గానీ ఆంధ్ర సెటిలర్స్‌కి ఎప్పుడైనా భద్రత సమస్య ఎదురయిందా? అప్పుడు ఎట్లాంటి చర్యలు తీసుకున్నారు. ఇవన్నీ సమాధానం లేని ప్రశ్నలు. అసలు ఈ వాదనే ఒక జిత్తుల మారి వాదన తప్ప న్యాయబద్ధమైన వాదన కాదు.

మద్రాస్‌ ప్రావిన్స్‌ నుంచి ఆంధ్ర రాష్ట్రం విడిపోయేటప్పుడు కూడా ఇట్లాగే మద్రాస్‌ నగరంలో భాగం కావాలని నానా యాగీ చేశారు. ఆమరణ నిరాహార దీక్ష మొదలైన ఐదో రోజే నెహూృ ప్రత్యేక ఆంధ్ర డిమాండ్‌ను అంగీకరిస్తున్నట్టు పార్లమెంట్‌లో సూత్రప్రాయంగా ప్రకటించాడట. కానీ మద్రాస్‌ను ఉమ్మడి రాజధానిగా ప్రకటించాలన్న గొడవ వల్లే విపరీతమైన కాలయాపన జరిగి పొట్టి శ్రీరాములు ప్రాణాలు కోల్పోవలసి వచ్చింది.

మహారాష్ట్ర, గుజరాత్‌ రాష్ట్రాలు విడిపోయేటప్పుడు ముంబాయి విషయంలోనూ ఇట్లాంటి గొడవే జరిగింది.
కానీ వాస్తవాన్ని గ్రహించి గుజరాతీలు తమ వాదనను కట్టిపెట్టి ముంబాయిని వదిలి వెళ్లి అహమ్మదాబాద్‌ను రాజధానిగా అభివృద్ధి చేసుకున్నారు.

చివరికి ఇక్కడా అదే పునరావృతమవుతుంది.
హైదరాబాద్ రాష్ట్రం అంటే తెలంగాణా రాష్ట్రమే . తెలంగాణా రాష్ట్రం అంటే హైదరాబాద్ రాష్ట్రమే. ఈ రెంటినీ విడదీయడం అసంభవం.
అధర్మం అంతరిస్తుంది. న్యాయం గెలుస్తుంది.
తెలంగాణా స్వప్నం త్వరలోనే నిజమవుతుంది!





..........