సజీవ చిత్రం ... ( మినీ కథ )

(స్వాతి సపరి వార పత్రిక నిర్వహించిన మినీ కథల పోటీలో ప్రథమ బహుమతి పొందిన కథ యిది.)

చక్రవర్తి గారికి-
గతవారం కళాభవన్‌లో మీ ఆర్ట్‌ ఎగ్జిబిషన్‌ చూశాను. నా అభిప్రాయాన్ని వ్యక్తం చేసేందుకు అప్పుడు వీలుపడలేదు. అందుకే ఈ ఉత్తరం.
మీ చిత్రాలని చూసింతరువాత నాకు అనిపించిందేమిటంటే - మీ కుంచెకు నైపుణ్యం వుంది తప్ప లక్ష్యం లేదని!
కనీసం ఒక్క పెయింటింగ్‌లోనైనా సమకాలీన సమాజం చోటుచేసుకోకపోవడం విడ్డూరంగా తోచింది. ఆర్ట్‌ అంటే అందమనీ, ఆందమంటే ఆడవాళ్ల ఒంపుసొంపులనీ మీరు పొరబడుతున్నట్టున్నారు. మీరు చిత్రించిన ఆ అతివలైనా ఊహాలోకంలో తప్ప, వాస్తవిక ప్రపంచంలో ఎక్కడా కనిపించరు!
'ది వాల్యూ ఆఫ్‌ ఆర్ట్‌ ఈజ్‌ నాట్‌ బ్యూటీ, బట్‌ రైట్‌ యాక్షన్‌' అన్నాడు సోమర్‌సెట్‌ మామ్‌. అంచేత, ఇకనుంచైనా మీ చుట్టూ వున్న పరిసరాలని సునిశితంగా పరిశీలించండి. సజీవ చిత్రాలు వేసేందుకు ప్రయత్నించండి. అప్పుడే మీ ప్రతిభ సార్థకమవుతుంది! లేకపోతే అది బూడిదలో పోసిన పన్నీరే అవుతుంది.
శుభాకాంక్షలతో
-మీ శ్రేయోభిలాషి

ఆ ఉత్తరంలో ఒక్కో వాక్యం ఒక్కో డైనమైట్‌లా చక్రవర్తి గుండెల్లో పేలింది.

నిజానికి అతను ప్రొఫెషనల్‌ ఆర్టిస్టేం కాదు. చిన్నప్పటినుంచీ చిత్రకళని ఏదో హాబీగా ప్రాక్టీస్‌ చేశాడంతే. నాలుగు గోడలకే పరిమితమైన అతని కళని మిత్రులే బలవంతంగా నలుగురి మధ్యకు తీసుకెళ్లారు. ఆ మొట్టమొదటి ప్రదర్శనకే అనూహ్యమైన స్పందన వచ్చింది.

లబ్దప్రతిష్టులైన ఆర్టిస్టులు కూడా అతని టాలెంట్‌ని గుర్తించి మెచ్చుకున్నారు. పత్రికలు సచిత్ర వార్తా కథనాలు ప్రచురించి ప్రోత్సహించాయి. అతని ఆనందానికి అవధులు లేకుండా పోయాయి.

కానీ ఇంతలోనే ఈ హఠాత్పరిణామం!

తను నిజంగా రాంగ్‌ రూట్‌లో వెళ్తున్నాడా? తనవి నిర్జీవ చిత్రాలా??

చక్రవర్తిలో అంతర్మథనం మొదలయింది. పూర్తి కావస్తున్న తన కొత్త పెయింటింగ్‌ని మరోసారి పరిశీలనగా చూసుకున్నాడు.

పచ్చని తివాచీ పరచినట్టున్న మైదానం...
ఆకాశంలో దట్టమైన మేఘాలు...
మైదానం రెండు చివర్లను తాకుతున్నట్టుగా ఇంద్ర ధనుస్సు...
ఆ ఇంద్ర ధనుస్సుపై ఒంటి మీద నూలు పోగైనా లేకుండా విద్యుల్లతలా వెనక్కి వంగి హొయలు చిందిస్తున్న ఓ పడుచు పిల్ల...!

సరిగ్గా ఆమె నాభి ప్రాంతంలో మబ్బుల్ని చీల్చు కుంటూ కొంటెగా తొంగి చూస్తున్న మీసాల సూర్యుడు...
నింగి నుంచి నేలకు రాలుతున్న కవచకుండలాలు...!!

ఆ పెయింటింగ్‌ పేరు ''కుంతి'' !!!

మొదలు పెట్టినప్పుడు ఎంతో గొప్పగా అనిపించిన ఐడియా ఇప్పుడు నిజంగానే అబ్సర్డ్‌గా అనిపిస్తోంది. ఇలాంటి చిత్రాల వల్ల ప్రయోజనం ఏమిటి? అజ్ఞాత విమర్శకుడు తన చొక్కా పట్టుకుని ప్రశ్నిస్తున్నాడు. కుర్చీలోంచి అసహనంగా లేచాడు చక్రవర్తి.

కాసేపు డ్రాయింగ్‌ రూంలో అటూ ఇటూ పచార్లు చేశాడు. ఆ తరువాత సమాధానం వెతుక్కుంటూ రోడ్డెక్కాడు.

పిచ్చిగా వీధులన్నీ తిరిగాడు.

సైకిళ్లు, స్కూటర్లు, కార్లు, బస్సులు...వాటి హారన్‌ మోతలు. ఎవరో తరుముతున్నట్టు ఉరుకులు పరుగులు తీస్తున్న జనం... చిత్రించడానికి ఈ సమాజంలో ఏముందిగనక?!

కాళ్లు పీకుతుంటే నీరసంగా దారిపక్క బస్‌ షెల్టర్‌లోని సిమెంట్‌ చప్టాపై కూలబడ్డాడు.

అంతలో ఓ బిచ్చగాడి అరుపు వినిపించింది. '' బాబూ పది పైసలు ధర్మం చేయండి బాబూ..!''

అసలే అసహనంతో వున్న చక్రవర్తికి చిర్రెత్తినట్టయింది. ''వెళ్లెళ్లు...ఓ వేళాపాలా లేకుండా ఎక్కడపడితే అక్కడ తయారవుతారు.'' ఈసడించుకుంటూనే అప్రయత్నంగా ఆ బిచ్చగాడివంక చూశాడు.

అంతే...!

అతని చూపులు అట్లాగే నిలిచిపోయాయి.

చింపిరి జుట్టు ... బైరి గెడ్డం ... గుంట కళ్లు ... ముడతలు పడ్డ చర్మం ...వయో భారంతో, దారిద్య్రంతో కృశించిపోయిన శరీరం...

చాలా ''ఆర్టిస్టిక్‌'' గా వున్నాడు బిచ్చగాడు.

''హమ్మయ్య తనకు సమాధానం దొరికింది. ఈ దెబ్బతో తన శ్రేయోభిలాషి అదిరిపోవాల్సిందే...'' అనుకున్నాడు చక్రవర్తి. ''పది పైసలకు నీ ఆకలి తీరుతుందా తాతా?! మా ఇంటికి రా...నీకు కడుపునిండా భోజనం పెడతాను...'' స్వరం మార్చి ఆప్యాయంగా అన్నాడు.

బిచ్చగాడు అతని వంక అనుమానంగా చూశాడు.

''నిజం తాతా! నవ్వు భోజనం చేశాక ఓ గంట కూర్చున్నావంటే నీ బొమ్మ గీసుకుంటాను. రా..ఈ పక్కనే మా ఇల్లు..'' అతనికి భరోసా కల్పిస్తూ చేయిపట్టుకుని మరీ చెప్పాడు.

బిచ్చగాడిని సరాసరి ఇంట్లోకి తీసుకొస్తున్న భర్తని చూసి నిర్ఘాంతపోయింది చక్రవర్తి భార్య.

''నేను గీయబోయే సరికొత్త సజీవ చిత్రానికి మాడల్‌ ఈ తాతే...! టైం లేదు. త్వరగా భోజనం వడ్డించు...'' అన్నాడు చక్రవర్తి.

ఆమె ఒక క్షణం తటపటాయించినా ఆ తరువాత మారు మాట్లాడకుండా పళ్లెంవేసి వడ్డించింది.

తమ ఇద్దరి కోసం చేసిన కోడి పలావును ఆ ముసలివాడు ఒక్కడే ఆవురావురు మంటూ లాగించేశాడు.

ఆ తరువాత చక్రవర్తి ఆ ముసలివాడిని డ్రాయింగ్‌ రూంలోకి తీసుకెళ్లి ఓ బెంచి మీద యోగి వేమన టైపులో కూచో బెట్టాడు. మహోత్సాహంగా చిత్రరచనకు కావలసిన ఏర్పాట్లలో నిమగ్నమైపోయాడు. అంతా పూర్తయ్యాక చూస్తే ఏముంది-

సుష్టుగా భోంచేసిన బిచ్చగాడికి నిద్రముంచుకొచ్చినట్టుంది. బెంచి మీద అ ట్లాగే గుర్రు పెడ్తున్నాడు.

''తాతా... తాతా...! లే..లే..'' అంటూ అసహనంతో తట్టిలేపాడు చక్రవర్తి.

బిచ్చగాడు విసుగ్గా లేచి ఆవులించి అంతలోనే సర్దుకుని వినయంగా ''వోరం దినాల నుంచీ కడుపుకు తిండీ, కంటికి కునుకు లేదు బావూ..! అందుకే నిద్రకు ఆగలేకపోతున్నాను. ఇయ్యాల్టికి నన్నొగ్గేయండి. రేపు పెందరాలే వస్తాను. మీరు ఎంతసేపంటే అంతసేపు కదలకుండా కూకుంటాను'' అన్నాడు.

చేసేదేంలేక ''సరే. రేపు మూడు పూటలూ నీ భోజనం ఇక్కడే...! ఇదిగో ఈ వంద వుంచు. నీ బొమ్మ గీయడం పూర్తయ్యాక ఇంకో వంద రూపాయలిస్తాను. సరేనా? పొద్దున్నే రావాలి మరి...'' అన్నాడు చక్రవర్తి వంద నోటు అందిస్తూ.

బిచ్చగాడు అబ్బురపడిపోతూ ఆ నోటుని అందుకున్నాడు. ''అ ట్లాగే బావూ. తెల్లవారగానే లగెత్తుకొస్తాను'' అని దండాలు పెడుతూ వెళ్లిపోయాడు.

ఆ మర్నాడు చక్రవర్తి ఉదయం నుంచే వాడు ఎప్పుడు వస్తాడా, సజీవ చిత్రాన్ని ఎప్పుడు మొదలెడదామా అని ఉబలాటపడిపోతూ వరండాలోనే కూర్చుండిపోయాడు.

తెల్లారి చాలాసేపయినా వాడి జాడ కనిపించకపోవడంతో చక్రవర్తిలో టెన్షన్‌ పెరిగిపోయింది.

ఎనిమిది కావస్తుండగా ఓ నడి వయస్సు వ్యక్తి ''దండాలు బావూ'' అంటూ గేటు తీసుకుని లోపలికి వస్తూ కనిపించాడు.

చక్రవర్తి అయోమయంగా చూస్తూ ''ఏయ్‌ ఎవరు నువ్వు?!'' అని అడిగాడు.

''అదేటి బావూ...నిన్న తమరు నా బొమ్మ గీత్తానని నాకు వంద రూపాయలు యిచ్చారు. అప్పుడే మర్చి పోయారా?

బొమ్మ బాగా రావాలని మీ రిచ్చిన డబ్బుతో సుబ్బరంగా చవరం చేయించుకుని, గెడ్డం గీయించుకుని, తానం చేసి కొత్త బట్టలు యేసుకుని ఇలాగొచ్చేను. అందుకే కూసింత ఆలస్యమైపోయింది. చమించండి బావూ....'' అంటూ ఆ బిచ్చగాడు చెప్పుకుపోతుంటే-

చక్రవర్తికి నోట మాట రాలేదు,,,!

(స్వాతి 21-3-1997 సౌజన్యంతో )